HISTORIA

„Zupełnie naturalna rasa pochodząca z dalekiej Syberii słynącej z bardzo mroźnej zimy i trudnych warunków. Ze względu na specyfikę tamtych rejonów – człowiek nie miał praktycznie żadnego udziału w tworzeniu tej rasy – powstała w sposób zgodny z naturą, bez ludzkiej ingerencji. Dopiero kilkanaście lat temu rozpoczęto jakikolwiek program hodowlany, a zaledwie w roku 1998 rasa ta została zarejestrowana oficjalnie przez FiFe. Dzięki temu koty syberyjskie nadal cechują się zaletami swoich dzikich przodków – są odporne na choroby, inteligentne, łatwo przystosowujące się do nowych warunków – w tym też np. do ludzkich mieszkań.
Po przodkach odziedziczyły również zamiłowanie do wspinania się, najwyższe miejsca w mieszkaniu to ich ulubione miejsca obserwacyjne.

WYGLĄD

Kot syberyjski jest kotem półdługowłosym, muskularnym i silnym, średniej wielkości. Kocury zdecydowanie są większe od kotek. Kotki ważą 4 – 5 kg, waga kocurów dochodzi do 7 – 8 kg, zdarzają się okazy ważące do 10 kg. Dojrzałość fizyczną osiąga w wieku 3 – 4 lat.

GŁOWA jest średniej wielkości, z wydatnymi policzkami i mocnymi kośćmi policzkowymi o zaokrąglonej linii podbródka. Mocne czoło lekko wypukłe, harmonizuje z kształtem głowy.

NOS jest długi i lekko wypukły, ale bez zagłębienia u nasady.

OCZY są duże, lekko owalne, lekko skośnie ustawione i szeroko rozstawione. Barwa oczu powinna być jednolita i najczęściej bywa zielona lub bursztynowa. Bardziej ceniona jest barwa zielona. Natomiast u kotów  Neva Masquerade  barwa oczu jest intensywnie niebieska.

USZY powinny być lekko pochylone ku przodowi, lekko wypukłe i szeroko rozstawione uszy są średniej wielkości. Wierzchołki uszu powinny być zaokrąglone i często zakończone są pędzelkami dłuższych włosów.

SZATA. Kot syberyjski posiada futro typowe dla wszystkich kotów leśnych. Półdługie włosy okrywowe są mocne i delikatnie przylegają do ciała. Podszycie gęste i miękkie dodaje kotu puszystości i miękkości w dotyku. Takie futro umożliwia tym kotom przebywanie w zimnym, ostrym klimacie. Charakterystyczne dla tej rasy są puchate „portki” na tylnych łapkach, obfity śliniak na piersi i gęsto owłosiony długi ogon. Na karku i barkach futro futro może być trochę krótsze, ale na grzbiecie jest dłuższe i gęściejsze. Futro chroni je przed niekorzystnymi warunkami klimatycznymi. Zimą jest gęściejsze i dłuższe, latem staje się dużo krótsze.

OGON jest długi, zaokrąglony na końcu, w formie bogato owłosionej kity, nie linieje latem. Włosy na ogonie powinny układać się równomiernie w tak zwaną szczotkę do kurzu.

KOŃCZYNY. Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco dłuższe od przednich. Średniej długości, silne z dużymi łapami i charakterystycznymi kępkami włosów pomiędzy palcami, chroniące łapki przed śniegiem i wilgocią.

Kot syberyjski posiada umaszczenie w naturalnym ubarwieniu agouti (odmiana naturalnego dzikiego umaszczenia kotów, na każdym włosie występują obręcze i/lub cętki koloru) we wszystkich odmianach pręgowania, szylkretowe oraz kolorach czarnym, rudym, niebieskim, kremowym, srebrzystym, białym itp. Tak jak i inne koty leśne, spotyka się sybiraki z dużym udziałem koloru białego. U kotów syberyjskich w odmianie kolorystycznej Neva Masquerade występują znaczenia na masce, uszach, łapkach i ogonie. Kotów syberyjskich, jako jednej z niewielu ras naturalnych, nie wolno krzyżować z żadną inną rasą. Porównując sybiraki z innymi, podobnymi rasami, daje się zauważyć, że koty Maine Coon są bardziej zwarte i kanciaste, a koty Norweskie smuklejsze i dłuższe.”

(źródło: SIBPortal.pl)

CHARAKTER

„Za ich zewnętrznym spokojem kryje się pewność siebie i siła. Jednak pomimo silnego charakteru, kot syberyjski łatwo dogaduje się z innymi zwierzętami. Lubi zabawę i dzieci, jest przymilny i przywiązany do właściciela. Prawie wszystkie syberyjczyki mają przezabawne przyzwyczajenie – uwielbiają pieszczoty, gdy leżą na grzbiecie, czasami przyjmując najbardziej wymyślne pozy.
Charakter kotów syberyjskich jest bardzo atrakcyjny dla ludzi, którzy umieją cenić poczucie godności własnej i innych. Przymilne i czułe, doskonale wychwytują najmniejsze zmiany nastroju. Wrodzone poczucie taktu na ogół nie pozwoli waszemu pupilowi natarczywie żądać uwagi, jeżeli akurat jesteście czymś zajęci. Jednak jeśli jesteście w dobrym nastroju, kot syberyjski będzie domagał się pieszczot.”

(źródło: Kinga i Przemek Impresario*PL, Syberyjski – uśmiechnięty kot północy, „Kot”, nr 5, 2006, s. 25)